Wat Vergeving precies betekent, Gene Key 4

Vergeving is zo’n moeilijk woord, waar ik jarenlang mee heb geworsteld. Hoe vaak heb ik als kind niet moeten horen na een ruzie, dat volwassenen zeggen: zand erover. Zand over wat? Over mijn ogen? Wanneer iemand mij pijn deed, mocht ik niet boos worden, maar moest ik de verstandigste zijn en vergeven. Mijn ogen sluiten voor mijn eigen pijn. Zo was ik opgevoed, maar zo kwam ik zelf in de knel. Het probleem ligt erin dat we het begrip vergeving verkeerd opvatten. Maar hoe zit het dan wel?

Het leven leerde mij dat wanneer ik meeging in de filosofie om een goed meisje te zijn, de verstandigste te zijn en anderen hun misstappen te vergeven, dit nooit in mijn voordeel werkte, integendeel. Thuis en op school vertelden ze mij dat dit zo hoorde. Keerde Christus immers niet zijn andere wang toe aan de mensen die hem sloegen?

De vierde Siddhi van Vergeving

De Gene Keys is een spiritueel systeem waarmee je je eigen schaduwkanten kunt onderzoeken en hieruit jouw Gaven en Siddhi’s (Goddelijke vonk) kunt ontdekken. Je kunt op basis van jouw geboortedatum een Gene Keys profiel aanmaken, waarin je ziet welke Gene Keys voor jou het pad naar innerlijke transformatie symboliseren.

Volgens mijn Gene Keysprofiel ademt mijn uitstraling de vierde Schaduw van Intolerantie uit, maar ook de Gave van Begrip en de Siddhi van Vergeving. Betekent dit dat ik alles maar moet tolereren en iedereen die met mij rotzooit, moet vergeven, om de Staat van Verlichting te bereiken? En hoe sneller ik iemand kan vergeven, hoe beter ik verlicht word? Dat klinkt heel vies, alsof het woord ‘Pleaser’ onuitwisbaar op mijn voorhoof is geschreven door Jezus Christus. En wat als ik weiger hieraan te gehoorzamen, ik na mijn dood een enkeltje naar de hel heb geboekt. Nee toch?

Naast de vierde Gene Key in mijn uitstraling, heb ik ook nog de 5de lijn in mijn core wound, die ook verwijst naar vergeving en managementkwaliteiten, verantwoordelijheidsgevoel, dus. Een ‘core wound’ (kernwond) is een diepe, emotionele wond die vaak voortkomt uit onderdrukte pijn en emoties die zijn ontstaan door traumatische ervaringen, meestal in de kindertijd. Deze wonden kunnen leiden tot negatieve overtuigingen over jezelf, anderen en de wereld, en beïnvloeden hoe je je gedraagt en relaties aangaat. Alle mensen hebben een core-wound volgens Richard Rudd. We krijgen deze onbewust via onze ouders en we geven deze ook weer onbewust door aan onze kinderen. (De vermoeide vader op de foto uit 1972 is mijn vader met mijn zusje op schoot. Ik zit in de voorgrond.)

Dat betekent dat vergeving en management een centrale rol in mijn leven spelen. Een hele lastige combinatie, omdat dat ook betekent dat ik met deze constellatie er vaak alleen voor sta.
Hoe moet ik vergeven, als ik tegelijkertijd verantwoordelijk ben voor wat er om me heen gebeurt?

Judo en HSP

Als kind werd ik door mijn ouders en op school vaak gezien als het kind dat de wijste moest zijn. Ik was verstandig, ik moest boven de andere kindjes staan, die pesten of ruzie maakten. Ik probeerde het tevergeefs en werd als hoogsensitief kind het huilebalkje van de klas, en de problemen werden er juist erger door. Tot het moment dat ik in de zesde klas van de lagere school met een vriendinnetje op judo ging. Vanaf dat moment leerde ik dat ik recht had op mijn eigen ruimte, op respect. Iets wat compleet nieuw voor me was. Er ging een wereld voor me open, toen ik een schoppend jongetje op de grond gooide. Ineens werd ik door de ergste pestkoppen uitgeroepen tot ‘het sterkste meisje van de klas’.

Sterk zijn is een mooie eigenschap,vooral wanneer je daardoor ook meer lasten op je schouders kunt dragen. Het is ook goed wanneer je anderen die zwakker zijn dan jij kunt helpen. Ik was het jarenlang roerend eens met dit statement dat ik door ouders en leraren ingepeperd had gekregen. Tegen de tijd dat ik volwassen werd, trok ik ook allemaal mensen aan, die dol op mij waren, zolang ik hen kon ondersteunen. Dit resulteerde in een reeks teleurstellende relaties met mannen die gebukt gingen onder depressie, borderline, schizofrenie en narcisme. Ik was er iedere keer weer verbaasd over hoe ik dit in Godsnaam voor elkaar had gekregen. Hoe kon het dat ik de geestelijk gezonde beschikbare mannen over het hoofd zag?

Grenzen stellen

9 jaar geleden, toen ik de Gene Keys ontdekte, was het keerpunt, vanaf die periode ben ik helemaal single. Yes, geen hulpbehoevende geesteszieke mannen meer in mijn leven! Maar nog steeds zie ik de normale geestelijk gezonde mannen over het hoofd, om nu eindelijk een leuke relatie op te kunnen bouwen. Er moest dus iets mis met mij zijn, dacht ik. 9 jaar zelfonderzoek en coaching hebben mij wel dichter bij mezelf gebracht en ik heb met succes geleerd om steeds beter mijn grenzen te bewaken en mensen met oneerlijke intenties op afstand te houden. Naast mijn vroegere keuzes voor ongezonde mannen, ging mijn blinde vlek voor foute vriendschappen, foute werkomgeving en andere schadelijke personen op de schop. Ik zie nu veel helderder wie ik wel en wie ik niet kan vertrouwen. Maar nog steeds had ik het begrip Vergeving niet helder.

Totdat ik gisteren een interessant boek van Andrea Mathews: ‘Stop met pleasen’ beluisterde. Het is geen kort artikel of stoomcursus om grenzen te trekken, maar een uitgebreid boek over hoe iemand vanuit zijn jeugd en door zijn of haar volwassenheid geconditioneerd wordt om een pleaser te worden, dat wil zeggen hoe je jouw eigen behoeften en ego leert weg te stoppen ten bate van je omgeving. Met name veel vrouwen hebben hier last van en zijn niet in staat tegenwicht te bieden in hun toxische relatie(s). Ik was ook zo’n vrouw. Want, hoewel ik op mijn twaalfde kennis maakte met judo, was ik er nog lang niet. Nog steeds vertelden mensen thuis, op school en later op mijn werk dat ik de verstandigste moest zijn en een anders moest tolereren, ook al kwetste hij of zij mij. Judo was alleen geoorloofd, als iemand mij fysiek aanviel.

Vergeven = forgiefan

Andrea Mathews vertelde dat vergeven niet is wat je als mens kunt ‘doen’ of ‘fixen’. Het is eerder een rouwproces binnen jezelf, waarbij je fases van ontkenning, ongeloof, boosheid en pijn hebt doorlopen, waardoor je de situatie uiteindelijk, na moegestreden te zijn, een plekje hebt kunnen geven. Vergeven is voor jezelf en niet voor de ander. Omdat je iemand die jou heeft gekwetst beter begrijpt, ben je in staat om de ander beter te begrenzen of indien nodig te verlaten. Vergeving is voor jezelf, de grenzen zijn voor de ander.

Het woord vergeving kun je zien als het Engelse woord Forgiving, dat van het Oudengelse woord Forever given komt, dat meer met loslaten te maken heeft dan met ‘alles goedvinden’, het principe waarmee de pleaser van kindsbeen uit wordt gedrild. Forever suggereert blijvende, diepgaande overgave. Given betekent een bewuste gift, een loslaten van controle, wrok of straf.
Samen vormt het een poëtische schakel naar wat Andrea Mathews bedoelt: vergeving als iets dat is een innerlijk proces van rouwen, zuiveren en loslaten.

For given komt uit het Oudengelse werkwoord forgiefan en betekent letterlijk “volledig geven”, in de zin van iets opgeven, zoals een schuld of verwijt. De samenstelling for- impliceert “helemaal” of “door en door”, en giefan betekent “geven”. Zo werd vergeving gezien als het vrijwillig weggeven van de macht om te straffen, niet alleen de overtreding vergeven, maar ook de emotionele wrok loslaten. In spiritueel-psychologische zin benadrukt dit dat vergeving een innerlijk proces is van overgave, een gift aan jezelf om te helen.

Een dieper inzicht

De etymologie van woorden kan ons helpen om oude waarheden opnieuw te begrijpen. In het geval van vergeving biedt de herkomst uit het Oudengels verrassend veel diepgang. Het woord forgiefan betekent letterlijk “volledig geven” — iets wat je bewust en zonder voorbehoud overdraagt. In spirituele zin gaat vergeving dus niet over het goedkeuren van wat is gebeurd, maar over het loslaten van de behoefte om te straffen, zowel jezelf als de ander.

Dit inzicht sluit naadloos aan bij de Gene Keys-visie op innerlijke transformatie: je beweegt van de Schaduw van Intolerantie naar het Begrip en uiteindelijk naar Vergeving. Forgiefan helpt me begrijpen dat vergeving een daad van innerlijke overgave is, niet van uiterlijke toestemming. Het is geen pleasen, maar een krachtig loslaten — een gift aan jezelf om niet langer vast te zitten in wrok of slachtofferschap.